تو دنیا خیلی چیزا هست که من هنوز یاد نگرفتم و نفهمیدم و درکش نکردم به نظرم جذاب بود اگه به کسی وابسته نبودی و همه چیرو رها میکردی و دور دنیا میچرخیدی از هر قوم و آدم و محیطی یه چیزی یاد میگرفتی و حس میکردی و میفهمیدی 

شاید وقتی دیگه نگران خانوادم نبودم و خیالم از بابتشون راحت بود برم دور دنیا و بچرخم و تجربه کنم ولی خداروشکر الان کتاب و فیلم میتونه آرومم کنه مخصوصا کتاب حس ها و درک کردن شخصیت داستان بهم آرامش میده هر وقت یه کتاب یا یه مطلب علمی میخونم به نادانی خودم پی میبرم و میدونم روزی درک آدم ها بالا و بالاتر میره شاید انقدر بالا که به سیاره و کهکشان های دیگه سفر کنه و یا شاید به این پی ببره که از خاک درست شده و فقط تو همین خاک میتونه زندگی کنه و تو همین خاک بمیره نمیدونم اطراف ما چه خبر ولی یه حسایی یه جاهایی بهم میگه ما خیلی کوچیکیم شاید ما ذرات معلق در هوای یه کهکشان خیلی بزرگتریم 

فک کردن به اینکه جهان هستی چقدر بزرگه و ما کجای اون قرار داریم گاهی خیلی جذابه 

و گاهی ترسناک و گیج کننده 

به نظرم دنیای خواب و خیال وجود داره دنیایی که ما میگردیم و میچرخیم و وابستگی به جسم وجود نداره 

ما چی هستیم واقعا؟ من نمیتونم مثل آدمای عادی هرروز صبح به سرکار برم و هدفم کار کوچیک اون روز باشه

تو سرم پر ایده و سوال و خیالپردازی 

شاید همش غلط باشه شاید من هیچوقت نفهمم جهان اطرافم چیه شاید تا آخر عمرم نتونم کمکی به آدما بکنم ولی فک میکنم این که بگردم و جواب سوالامو پیدا کنم به خودم کمک کردم و قبل مرگ شرمنده خودم نشدم که چرا از این فرصت استفاده نکردم شاید دیگه به زمین برنگردم برم تو یه دنیای بزرگتر و که هیچ چیزی توش فانی نباشه ولی میخوام تا هستم یاد بگیرم 

یه چیزی اذیتم میکنه راستش با خودم میگم این آدمایی که همیشه با اطمینان حرف میزنن و نظر میدن در صورتی که هیچ تجربه و علمی راجع به اون موضوع ندارن یا واقعا سطح داناییشون کمتر از اون چیزیه که لازمه چطوری حتی یه لحظه به اینکه احمق هستند فکر نمیکنند و حتی شک نمیکنند که دارند اشتباه می کنند

حتی انیشتن هم انقدر ادعای دانایی نداشت که بعضی ها دارند 

بیایم خودمان را عاقل و دیگران را احمق فرض نکنیم