خیلی جاها کم آوردم و خواستم با برداشتن خودم از رو زمین همه رو راحت کنم 

ولی حافظ نزاشت 

برای هر سوالم یه جواب داشت و یه امیدی تو دلم روشن کرد 

از من بپرسی میگم خدا باید جای اون همه پیامبر یه حافظ و کتاب شعرشو میفرستاد زمین و بس

تو اوج ناامیدی بودم که به شاخه نباتش قسمش دادم و فال گرفتم که گفت:

"به گردابی چو می افتادم از غم

به تدبیرش امید ساحلی بود"

بخوام توصیف کنم حالمو، باید بگم دلم براش ضعف رفت

وقتی میبینم حواسش هست و اینجوری جوابمو میده

خدایا واسه همچین بنده ی نازنینی ازت ممنونم

#شقایق_گلزاده